"Nieodnaleziona" - Remigiusz Mróz

Autor: Remigiusz Mróz
Tytuł: Nieodnaleziona
Wydawnictwo: Filia
Rok wydania: 2018
Liczba stron: 391

Do sięgnięcia po książki Remigiusza Mroza, nie trzeba mnie namawiać. Jest to jeden z moich ulubionych pisarzy. Jego powieści mogę czytać w ciemno, bo do tej pory ani razu nie zawiodłam się w większym stopniu. W ramach przerwy od Forsta, w oczekiwaniu na nową Chyłkę, postanowiłam przeczytać najnowszą książkę tego autora - Nieodnalezioną. 

Gdybym oświadczył jej się chwilę wcześniej, nigdy by do tego nie doszło. Nie napadnięto by nas, ja nie trafiłbym do szpitala, a ona nie zniknęłaby na zawsze z mojego życia.

Dziesięć lat po zaginięciu narzeczonej, Damian Werner jest pewien, że nigdy więcej jej nie zobaczy. Pewnego dnia trafia jednak niespodziewanie na ślad ukochanej – ktoś zamieszcza jej zdjęcie na jednym z profili spotted, szukając dziewczyny.

Werner jest gotów przyjąć, że to przypadkowe podobieństwo, spotter wgrywa jednak drugie zdjęcie. Zdjęcie, które zrobił jej sam Werner na kilka dni przed zaginięciem – i którego nikomu od tamtej pory nie pokazał.

Kto szuka dziewczyny? I czy to naprawdę ona pojawiła się po dziesięciu latach?
Damian znał swoją narzeczoną od dziecka, spędzali ze sobą każdą chwilę. Szukając odpowiedzi na kolejne pytania, odkrywa jednak, że nie wiedział o niej wszystkiego...

Pomysł na fabułę bardzo mi się podoba. Nie jest to zwykłe zaginięcie, o którym czasami słyszymy w mediach. Kobieta potencjalnie zostaje porwana, tuż po tym jak oświadczył jej się chłopak. Po tak pięknej chwili, następują bardzo przykre wydarzenia. W fabule na uwagę zasługuje też wykorzystanie popularnego w dzisiejszych czasach profilu spotted.  Jak dla mnie świetny pomysł, a nawet autentyczny.

W Nieodnalezionej akcja mknie jak szalona, do ostatniej strony ani na moment nie zwalnia. Treść od początku do samego końca jest mega wciągająca, trudno oderwać się od książki. Żeby nie było nudno, autor gra z emocjami czytelnika, powodując co raz większe napięcie. A ono powiększa się jeszcze bardziej wraz z kolejnymi zwrotami akcji. Im więcej przeczytałam, tym bardziej treść wydawała mi się bardzo tajemnicza. Do tej pory nie wszystkie karty zostały odkryte.

Finał zaskakujący, aczkolwiek nie powalił mnie na kolana. Czegoś w nim brakowało - kilku informacji, dzięki którym, mogłabym tak zawiłą, skomplikowaną zagadkę złożyć w jedną całość.

Opowieść poznajemy z perspektywy Damiana Wernera oraz Kasandry Reimann. Autor zastosował pierwszoosobową narrację, dzięki czemu mamy w myśli i emocje głównych bohaterów.  Mężczyzna jest bardzo zdesperowany. Widząc niewielkie światełko w tunelu, za wszelką cenę podążą tym tropem. Widać, jak bardzo kocha swoją narzeczoną i jak dużo by dla niej zrobił. Po jej zaginięciu, świat przestał dla niego istnieć, izolował się ludzi. Z kolei Kasandra jest dla mnie kobietą zagadką. Wraz z mężem prowadzi firmę detektywistyczną, ma synka Wojtusia. Na pozór jej rodzina wygląda na bardzo szczęśliwą, zdrową. Jednakże w domu rodzinnym kobieta przechodzi codzienny dramat.  Przy początku powieści, bohaterka uchodziła dla mnie za typową ofiarę przemocy. A po przeczytaniu całości książki nie wiem co niej sądzić...

Autor poruszył na kartach książki bardzo ważny temat - przemoc wobec kobiet. Podkreślił to zjawisko w bardzo drastyczny sposób. Pokazał nam obraz psychologiczny ofiary oraz sprawcy. Wskazał najbardziej charakterystyczne ich cechy.

 Po przeczytaniu, gdy miałam obraz całości głowie, pomyślałam sobie, że historia brzmi mało realnie, jest bardzo nieprawdopodobna. Jednak nie uważam tego za minus. Jak dla mnie w pisaniu książek wszystkie chwyty są dozwolone.

Dla Nieodnalezionej zarwałam dwie nocki. Przez książkę przebrnęłam bardzo szybko -  licznym dialogom, krótkim rozdziałom. A lekkie pióro autora również ułatwiało czytanie powieści/

Polecam Nieodnalezioną wszystkim fanom gatunku thriller/kryminał/sensacja. Książka zawiera w sobie cechy dobrego thrillera. Z kolei aspekt psychologiczny nie budzi większych zastrzeżeń. Moim zdaniem całkiem dobry thriler psychologiczny.