Magdalena Witkiewicz - Czereśnie zawsze muszą być dwie

Autorka: Magdalena Witkiewicz
Tytuł: Czereśnie zawsze muszą być dwie
Wydawnictwo: Filia
Rok wydania: 2017
Liczba stron: 478

Czytałam mnóstwo pozytywnych opinii o twórczości Magdaleny Witkiewicz. Gdy w bibliotece zobaczyłam książkę jej autorstwa, wypożyczyłam, ale byłam nie do końca przekona, czy warto przeczytać tę książkę. Powieść długo czekała na swoją kolej, aż w końcu trafiła w moje ręce. I bardzo mi się spodobała.

Zosia Krasnopolska otrzymuje w spadku od pani Stefanii zrujnowaną willę w Rudzie Pabianickiej. Rudera okazuje się domem z duszą uwięzioną w dalekiej przeszłości. Stary dom otoczony sadem – niegdyś bardzo piękny – kryje sekrety swoich mieszkańców. Zosia powoli zgłębia jego tajemnice. Kiedy na jej drodze pojawi się Szymon, odkryje najważniejszy sekret: dowie się, czym są prawdziwa przyjaźń oraz miłość. Zrozumie, że tak jak drzewa czereśni muszą rosnąć obok siebie, by wydać owoce, tak ludzie muszą się kochać, by ich wspólna droga przez życie miała sens.

Powieść o przeszłości zaklętej w każdym dniu i o darach, które otrzymujemy od losu, jeśli patrzymy także sercem… 

Autorka zainteresowała mnie od pierwszej strony...i zostało tak do końca. Stopniowo poznawałam losy Zosi - przesympatycznej dziewczyny, która ujęła mnie swoją dobrocią, delikatnością i kobiecością. Życie nastolatki, czy też dorosłej kobiety, do łatwych nie należy. Dziewczyna dokonywała najróżniejszych wyborów i  musiała zmierzyć z ich konsekwencjami. Z boku przyglądając się wyborom bohaterki, zastanawiałam się co, ja na jej miejscu zrobiłabym. Sytuacje, które spotkały Zosie, mogą również wydarzyć się w naszym życiu.

Książka, wywołuje liczne refleksje. Począwszy od tego, że każda najmniejsza decyzja w naszym życiu, ma swoje konsekwencje. A często nie zdajemy sobie z tego sprawy. Ponadto, autorka podkreśla, że to miłość nadaje naszemu życiu sens. A dopiero gdy kochamy - rozkwitamy. Pisarka zwraca uwagę na to, że warto czasem żyć chwilą i chwytać dzień.

Podobało mi się niesamowicie ujęcie przyjaźni młodej dziewczyny ze starszą panią. Schemat znany, ale sposób opisania przyjaźni wywołuje emocje. Prawdziwa przyjaźń, obie wzajemnie dostarczały sobie tego, czego drugiej osobie brakowało. Starsza Pani jako mentor i autorytet, z ogromem doświadczenia życiowego, a przy tym samotna. Młoda dziewczyna, poznająca blaski i cienie życia, potrzebująca wysłuchania, wsparcia i porady. 

Powieść liczy sobie niecałe 500 stron, ale dzięki lekkości pióra autorki nawet, nie czułam jej rozmiarów. Miałam wrażenie, że nie tylko czytam, ale przepływam przez treść. Gdy, przeczytałam całość, było mi smutno, że to już koniec. Czułam niedosyt i chciałam więcej.

Z całego serca polecam!